හැබැයි මේකේ වාසි තියෙන්නේ නිවාඩු ඉතිරි කරගන්න පුළුවන් වෙන එක. ලෙඩක් හැදුනත් වර්ක් ෆ්‍රොම් හෝම් කියල ඉන්න පුළුවන්. හැබැයි ඉතින් එදා තියෙන වැඩේ කරන්න ඕන. ප්‍රතිපත්තියක් විදියට මට අමාරුම වෙලාවක ඇරුනම මම වර්ක් ෆ්‍රොම් හෝම් දාන්නේ නෑ. අනිත් උන් මට බනිනවා උනත් මම නිවාඩු දානවා එතකොට ඔලුවට බරක් නෑ. එහෙම කියල සිස්ටම් ඉෂුස් බලන්නේ නැතිව ඉන්න බෑ. ඒකට ඉතින් නීතියෙන් බැඳිලා ඉන්නවා. ට්‍රිප් එකක් ගියත් ලැප් එක වෙනම අරන් යන එක දැන් පුරුද්දට ගිහිල්ල.
කොහොම හරි මේ ආණ්ඩුවෙන් දාපු බඩවැල වගේ වර්ක් ෆ්‍රොම් හෝම් එක නිසා දැන් ජිවිතේ එපා වේගෙන යනවා. ඔෆිස් එකට වඩා ප්‍රෙෂර් එක දැන් එනවා. හැමදාම උදේ පාන්දර මීටින් වලට කියල කෝල් කොන්ෆරන්ස් දානවා. ඊයේ උදේට කන්නත් නෑ. උදේට කෑවේ. 1 ට විතර. ඒ අස්සේ කෝල් එකෙන් අනිත් අයගේ ගෙවල් වල තියෙන ඔක්කොම සද්ද අහන් ඉන්න ඕනා. හිටපු ගමන් පොඩි උන් විලාප තියන සද්ද, දොරවල් වාහන සද්ද, චූන් පාන් යන සද්ද, කොහා අඩන සද්දේ , ගේ ඇතුලේ වලි යන සද්දේ වගේ දේවල් අහන් ඉන්න වෙනවා. සමහර වෙලාවට ෆෝන් එක කනේ තියන් නින්දත් යනවා දේශනා අහලා.
ඒ විතරක් නෙවෙයි ඔෆිස් එකේ උන් අවදි වෙන්නේ එක එක වෙලාවට. දවල් නිදාගෙන හවස හයට නැගිටින එකාගේ ප්‍රශ්න වලට උදේ 6 ට නැගිටින උන් ලැප් එක අරගෙන උත්තර දෙන්න ලෑස්ති වෙලා ඉන්න ඕන. ඉස්සර පැය 9 ක් වැඩ කලා දැන් ඒක පැය 24 ම වෙලා.
වර්ක් ෆ්‍රොම් හෝම් කියන එක ගෙදර ඉන්න අනිත් අයට සෙට් වෙන්නේ නැති එකකුත් තියෙනවා. එයාලට පෙන්නේ මම ගෙදර නම් නිවාඩු තමයි කියල.
ඔක්කොම විද දරාගෙන හිටියත් අමාරුම වැඩේ රස්නේ ඉවසන් ඉන්න එක. දාඩිය බේරගෙන වැඩ කරනවා කියන්නේ කරුමයක්. පොඩ්ඩක් නාල එන්න ගියත් නිවී සැනසිල්ලේ ඒක කරන්නත් නෑ කෝල් එනව. ඉතින් බාගෙට පිහිද පිහිද එන්න ඕන දුවගෙන.
මේ දුකෙන් අත්මිදෙන්න, ඉක්මනට කොරෝනා ඉවර වෙලා ඇඳිරි නිතිය අයින් කරලා අපිට ඔෆිස් යන්න ලැබේවා කියල මම ප්‍රර්ථනා කරනවා
No comments:
Post a Comment