කොරෝනා ෂොපින් පෝලිමේ සිට ලියමි

උදේ 6 ට අඳිරි නීතිය අයින් කරන නිසා හරියටම හයට පාරට ආවා බඩු ගන්න සුපර් මාකට් එකට. එතකොට ත් මිනිස්සු පෝලිමේ කිලෝමීටර බාගයක් විතර. හිටගෙන හිටියා  පැයක් විතර. කම්මැලි කමයි කකුල් රිදෙන එකයි අමතක වෙන්න බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් වත් ලියනවා කියලා හිතුවා.

දැකපු විශේෂ දේ තමයි සුපර් මාර්කට් එකේ වැඩ කරපු මගේ යාලුවෙක්ට කළු අප්‍රිකාවේ මිනිහෙක් හෙන සද්දයක් දාපු එක.
මට පුදුම හිතුණා ඒක දැකලා. අපි වෙන රටකට ගිහින් එහේ ඉන්න ස්වදේශික මිනිස්සුන්ට සද්දෙ දාන්න යන්නේ නැහැනේ හැබැයි මුන් එහෙම නෑ. මුන්ගේ රටේ හැටිද මන්දා. අපේ මිනිස්සු උනත් ඉතින් වෙන රටක මිනිහෙක් නම් සෑහෙන බයෙන් තමයි කතා කරන්නේ. ඒකත් මේ අපේ මිනිස්සුන්ගේ ඇගේම තියෙන දෙයක්ද කොහෙද.

අනිත් දේ තමයි මිනිස්සු ඇඳිරි නීතිය ට පස්සේ පාරේ යන්නේ පිස්සුවෙන් වගේ. වාහන වෙනදාට වඩා වේගෙන් යනවා. පොලිම් පනින්න බලනවා. ඒකත් හැබැයි අපිට ජාන වලම තියෙන දෙයක්.

මේවා සමහර විට survival එකට වඳුරෝ කාලේ ඉඳන් එන දෙයක් වෙන්න ඇති. කපටි ශක්තිවන්ත වඳුරෝ ජිවිතේ බේරාගෙන පරම්පරාව ඉස්සරහට ගෙනියනවා. එහෙම බලාගෙන ගියාම තාමත් අපි ස්වාභාවික වරණ වාදයට ලක් වෙලා ඉන්නේ. ලෙඩ වලට ප්‍රති ශක්තිය තියෙන මිනිස්සු ලෝකේ ඉතිරි වෙද්දී එහෙම නැති මිනිස්සු මැරිලා යනවා.


මිනිස්සුන්ගේ හැම හසිරීමක්ම තේරුම් කරන්න තියරි තියෙනවා ඒත්,  ඉතින් පහුගිය දවස් ටිකට සෙට් වෙලා අරක්කු බීපු ට්‍රිප් ගිහිපු ක්‍රිකට් ගහපු උන් ගැන සහ විශේෂයෙන් අර නිරෝධායනය වෙන්න කිව්වම පොලීසියත් එක්ක රණ්ඩු වෙලා චණ්ඩි පාට් දාපු උන්ගේ හැසිරීම් නම් theory එකකින් තේරුම් ගන්න මට අමාරුයි.

තාමත් පෝලිමේ....
අර කල්ලා ඉදගෙන අපේ මිනිස්සුන්ට බනිනවා බලාගෙන අපි ඔක්කොම ඉන්නවා.  ඌ තාමත් ඇත පය දීක් කර කර උගෙ අප්පාගේ රට වගේ බනිනවා.